Wat fijn om de kinderen na zo’n lange periode van vakantie & zomer weer te zien en nieuwe kinderen te mogen begroeten. Alexander was zichtbaar gegroeid en Louise liet me vol trots een prachtige steen zien die ze tijdens de vakantie had gevonden. Het had de vorm van een hart en we vroegen ons af of het nu een stenen hart of een hart van steen of misschien wel allebei kon zijn. Sara en Mila waren beiden al eens eerder geweest om te oefenen en vandaag kwamen ze voor het echie.
Gelukkig had iedereen een fijne vakantie gehad en na het zingen met de mama’s en oma en nadat ze allemaal een dikke knuffel en kus gekregen hadden zaten we gezellig met z’n allen in de tipi. ‘Ik zie wel dat het een nieuwe is en je hebt er nog een. Heb je die zelf gemaakt?’, vraagt Louise. Ik moet lachen om de blik in haar ogen. Is dat nu een mengeling van een zowel bewonderend als kritisch of juist opmerkzaam oog? Ze kijkt naar de rafels die nog aan de zijkant hangen en trekt voorzichtig aan de uitdagende draadjes die uitsteken. ‘Hij is inderdaad nog niet helemaal af’, bevestig ik. ‘Ik vind ze wel heel leuk’, zegt ze en loopt naar de kleine tipi waar Mila ook al in is gekropen. Samen proberen ze het flapje dicht te knopen maar dat blijkt toch best een beetje lastig.
‘Wie heeft er in een tent geslapen deze vakantie?’, vraag ik de kinderen. Een aantal beginnen te knikken en Mila vertelt dat ze in de trein met vakantie was. We zongen in het begin samen al over de trein en spontaan werd het liedje nogmaals gezongen.
Gebogen over boeken die gaan over het weer, de seizoenen en de zomer spraken we samen over hoe je kunt zien, horen of misschien wel voelen dat het zomer is. Wat doe je dan, hoe ben je gekleed en wat gebeurt er als je te lang in de zon blijft spelen? De kinderen hadden prachtige antwoorden. ‘Lekker in het zwembad of de zee als je het heet hebt’, vertelde Louise. ‘Onder de bomen zitten’, zei Sara met vragende ogen. De kinderen knikten, ja dat is heel fijn. ‘Bij mij regende het op vakantie’, deelde Alexander mee. ‘Dan hoef jij geen zonnesmeer’, opperde Louise.
‘Het is ook al een beetje herfst hè!’, merkt Alexander dan op met een blik naar buiten werpend. Ja, het is inderdaad onstuimig en nat weer deze ochtend. En ik had nog wel een stille hoop een beetje te kunnen genieten van een heerlijke nazomer maar moeder aarde heeft daar een ander idee bij.
En hoe wee
t je dan dat het herfst is? Alexander vertelt dat de blaadjes dan van de boom vallen. ‘Dan waait het hard’, zegt Louise en Sara vertelde over eikels en kastanjes. Je kunt inderdaad al van alles op de grond vinden. En hangen de peren nu in de boom of aan de boom? Alexander en Sara vroegen zich dat beiden af. We gingen het later uitproberen met de schelpen in het zand. De voorzetsels werden spelenderwijs geoefend door de schelpen op, onder, in naast en boven elkaar te plaatsen. Maar ook de tastzin, het gevoel van de kinderen wordt op deze manier geprikkeld en gevoed, zacht, hard, korrelig, ribbelig en scherp en daarmee ook hun zicht want je herkent de verschillen en weet dan wanneer je iets voorzichtig moet oppakken om je niet te bezeren. Na de pauze mochten de kinderen hun eigen kleine strandje maken waarbij ze verschillende schelpen in een stukje klei, dat ze eerst stevig mochten bewerken met de handen, konden drukken.
Een aantal kinderen hadden hun knuffel mee die als troost kan dienen als ze moe worden of wanneer ze mama missen. Vandaag waren ze niet echt nodig, het grootste deel van de tijd lagen ze geduldig in de tipi te wachten totdat de kinderen ze mee naar huis namen.
Een fijne start van een nieuw seizoen Pientere Peuters.
Namen zijn fictief