We genoten nog even na van Sint Maarten met een paar liedjes en zongen toen moeiteloos door met de eerste Sinterklaasliedjes. Sommige kinderen wisten er 1 en een enkeling moest nog even flink nadenken maar ze kenden allemaal nog Sinterklaas kapoentje! Daarna zongen we ook nog. Zie ginds komt de stoomboot… waarbij Alexander geconcentreerd zat te luisteren en zijn grote zus met ons meezong. Zijn kleine zusje was er ook en zij had voor zichzelf een fijn zitpoefje geregeld. Ook Mila was er vandaag weer bij. Sinterklaas werd vandaag verder nog een beetje vergeten en lag stilletjes naast zijn paard op het seizoentafeltje.
De kinderen wilden heel graag nog een keer lezen over de spin die het veel te druk had met het weven van haar web. Er werd spontaan mee gesproken bij de laatste zinnen omdat deze iedere pagina weer terugkomen. Daarna begonnen we met het weven van ons eigen web. We spanden met een mooie roze draad een heel groot web door de zaal en probeerden daarna de draad helemaal te volgen. Dat was best een heel karwei. Onder stoelen door, langs de krukken, tussen de tafelpoten door en goed kijken bij de kruisingen welke richting het draadje opgaat. Soms was het ook lastig om te zien waar het draadje nu naar toe ging en werd er samen overlegt. Louise en Alexander volgden meerder keren het hele ‘parcours’ van het web terwijl Mila en Sara af en toe af stapten om toe te kijken.
In de pauze vertelde Louise met een uitgestreken gezicht dat ze een blote banaan had. Juf was niet helemaal wakker en vroeg zich 1 seconde af wat ze toch bedoelde waarna Louise met een brede grijns haar ontvelde banaan toonde. ‘Dan heb ik zeker nog een aangeklede banaan?’, vroeg ik. ‘Maar dat duurt niet lang meer juf als je ‘m zo gaat opeten’, gaf Alexander aan. Ineens waren er nog meer stukken fruit wel of niet aangekleed waarna er ook weer moeiteloos werd overgegaan op rijmen. Ook dit gaat iedere pauze bijna als vanzelf. Er wordt hard geoefend door Mila en Sara die nog wat stoeien met de woorden terwijl Louise en Alexander er lustig op los rijmelarijen.
Alexander had vorige week gevraagd wanneer we weer eens zouden schilderen. ‘Ik houd zo van de kleuren juf’, vertelde hij me. ‘Van alle kleuren he, maar van rood toch het meest’, vertrouwde hij me toe. Eerst met wasco een reuze eiekenblad over ‘krassen’ zodat de nerven zichtbaar worden gekleurd, daarna lekker met water het papier helemaal nat maken. ‘O, maar dat is lekker, met water spetten’, riep Sara verrukt uit toen ze ontdekte dat je de spons helemaal kon uitknijpen. Juf kwam gauw aansnellen met een handdoek om niet helemaal een waterballet op de grond te krijgen. Daarna dan alle kleuren op het papier schilderen. Een orkest van uitroepen ontlokten de verschillende kleuren die tevoorschijn werden getoverd. Een licht oerwoud, donker oerwoud, hete zon, vrolijk gezicht etc. ze kwamen op allerlei ideeen wat de schildering voor zou kunnen stellen. En omdat de wasco bladeren nauwelijks meer zichtbaar waren besloten we om de bladeren op het papier te plakken. Wel een weekje geduld hebben om het kunstwerk mee naar huis te kunnen nemen!
Namen zijn fictief.