De natuur fascineert mij en steeds weer verwonder ik mij over haar schoonheid. De eenvoud en tegelijk complexiteit van het bestaan. Laatst vond mijn zoon een takje met allemaal half vergane blaadjes eraan. Vol enthousiasme kwam hij naar me toe en liet mij de tak met blaadjes zien. Nou ja, blaadjes, je kon het nauwelijks meer blaadjes noemen en toch zag je nog duidelijk de vormen. En wat ik nog mooier vond, is dat de nerfjes duidelijk tot in detail te zien zijn. De lijnen en structuur waarmee het blad is opgebouwd laten ritme zien, net als bij ons bloedvatenstelsel. Het ziet er kwetsbaar en fragiel uit maar tegelijkertijd besef ik mij dat dit nog het enige is wat er van het blad is overgebleven.
tot de kern
