Zou Sinterklaas van de draaimolen houden, of zwarte Piet? Alexander had vorige week een verzoek. Of ik de draaimolen nog had en of hij er volgende keer dan mee mocht spelen? Sinterklaas en Piet keken er wel naar maar stapten niet op. Dat deden de kriebelbeestjes wel. Met z’n drieën tegelijk werden ze op het plateau gelegd. Het plateau met popjes kun je ronddraaien tot bovenin en wanneer je ‘m loslaat draaien ze heel hard in de rondte en dan weer terug, weer heen enz. Voor de kinderen blijft het een mooi tafereel en een fascinerende beweging om te blijven volgen. Sinterklaas lag er verlaten bij toen halverwege de ochtend de draaimolen voor de zoveelste keer in beweging werd gezet.
Vandaag was het de laatste dag voor Louise, ze gaat naar de kleuterschool en daar heeft ze heel veel zin in. Haar ogen begonnen te glimmen toen ik haar ernaar vroeg. ‘En straks komt mama om jou ook gedag te zeggen’, vertelde ze me. We speelden samen Sint domino. Gooien met de dobbelsteen, een lekkere grote van rubber en dan goed tellen en de cijfers lezen. Sommigen weten het al helemaal en sommigen worden door de anderen geholpen. Zonder vragen, vragende gezichten o.i.d. helpen ze elkaar door het spel heen. Af en toe helpt juf met het goed leggen van de kaartjes want de kinderen rollen nog wel eens van hun poefje af zomaar over de kaartjes heen!
De kriebelbeestjes, die je goed naar achteren moet trekken waarna ze zelf door de zaal racen, waren een verzoek van Louise die deze keer ook mocht kiezen wat we zouden gaan maken. Ze koos voor bijenwas. Heerlijk materiaal voor de kleine handjes. Het kan best even stijf zijn maar wanneer je het in je houden houdt, het stevig tussen de handpalmen ronddraait krijg je vanzelf warme handen en wordt de was heerlijk zacht. Rollen, duwen, trekken en weer in elkaar duwen. Voordat hun eigen kriebelbeestjes, visje en bloempjes tevoorschijn kwamen werd er flink geëxperimenteerd met de bijenwas. Louise merkte op dat wanneer ze het uit elkaar trok de kleur bijna verdween. Mila vroeg of ik haar wilde helpen maar kon het eigenlijk best zelf heel goed. Alexander besloot na vele mogelijkheden dat hij een visje gemaakt had. De wangen kleurden weer rood en de kinderen kropen nogmaals achter elkaar door de tunnel. De afwisseling van bewegen, een spel of iets creatiefs aan tafel doen en dan weer bewegen gaat zo de hele ochtend door.
Aan tafel tijdens de pauze komen er vaak leuke gesprekjes op gang. ‘Wanneer ben je jarig?’, vraag ik Alexander. ‘Op mijn verjaardag’, antwoordt hij. ‘En weet je, mijn banaan zit nog in de kast’, vertelt hij verder waarna hij de banaan uit de kast (doosje) haalt en deze begint uit te kleden. Hij heeft een hard stukje in zijn mond dat hij met zijn lippen van zijn tong probeert te halen maar dat lukt steeds maar niet. Ineens zitten we allemaal met een stukje fruit op onze tong en proberen dit zonder handen uit onze mond te krijgen. Mila spuugt heel voorzichtig een stukje wortel voor zich op tafel. ‘Ik heb niet mijn handen gebruikt’, roept ze triomfantelijk!
Wanneer de kinderen hun spullen weer in hun tas doen merkt Mila op dat zij wel hetzelfde bakje als Louise heeft maar dat ze een ander plaatje op de deksel heeft. Ze loopt ineens naar het tentje met de lichtjes en kijkt de laatste lichtjes na. Ik vraag me af wat ze doet en dan gaat mij een lichtje op. In 1 van de lichtjes zit een knikker en die zouden we er de volgende keer uit halen. Die volgende keer was vandaag! En voordat we echt van tafel gaan wordt er nog even gerijmd.
“Sinterklaas heeft een paard met een staart en die lust heel graag appeltaart. Dan kijkt Sint op de kaart en trekt zachtjes aan zijn baard.”
namen zijn fictief.