Winterslaap of winterklaasEr heerst vandaag een dromerige en tegelijkertijd gespannen sfeer. Kan dat eigenlijk wel?, vroeg ik mij na afloop af. Ja, dromerig omdat we ons in de wereld van de winterslaap waanden en ietwat gespannen, over de aanwezigheid van Sinterklaas. De popjes van Sint en Piet en het paard Amerigo, door Sara zo goed benoemd, werden in de tent gehaald. We bekeken wat platen van dieren die een winterslaap houden en Alexander begon spontaan met zijn vingers over de platen te krabbelen toen we op 1 van de platen een grote hoop lieveheersbeestjes zagen liggen.
‘Winterslaap is dat je lekker gaat slapen in de winter!’, zei Alexander. ‘Hans en Grietje gingen ook slapen in het bos’, zei Mila opgetogen met het boek in haar handen. ‘En toen kwam de heks’, vertelde ze verder. Gelukkig krijgen de dieren die een winterslaap houden geen bezoek van de heks. Kunnen ze lekker rustig doorslapen. Sara haar gezicht stond ernstig en ze zei, ‘ik vind heksen stom, ze moeten weg’. De anderen beaamden dat waarop we nog even verder keken naar de afbeeldingen van vleermuizen, beren en egels en het boek van Hans&Grietje.
Alexander had de lappen al zien liggen en ging bijna meteen aan de slag om zijn eigen winterslaap holletje te bouwen. ‘Ik kan er net niet bij juf’, zegt hij rustig. ‘Wat kun je dan doen?’, vraag ik hem. ‘Wil je me helpen juf’, vraagt hij dan. Ja, dat is inderdaad een goed idee, iemand om hulp vragen. ‘Misschien wil 1 van de andere kinderen je wel helpen’, opper ik. Hij kijkt wat vertwijfeld maar Sara en Mila staan eigenlijk al met doeken en dekens in de aanslag om hem een handje te helpen. Ze proberen het van alle kanten, beginnen erbij te springen en gooien dan de doeken over de stoelen die er dan toch langzaam aan weer vanaf glijden. ‘Het lukt ons niet juf’, roept Alexander dan. ‘Ik denk dat onze armen tekort zijn’. Heerlijk dat hij zo’n conclusie trekt. Demonstratief gaat hij naast de stoel staan en laat zien dat zijn arm niet over de rugleuning de andere zijde kan aanraken. Daarop gaan Sara en Mila dat ook even meten. Gedrieën kijken ze me aan of ze willen zeggen, ‘nu heb je het zelf gezien, het lukt ons niet!’ Er ontstaan 3 holletjes maar de winterslaap wil nog niet echt komen. ‘Ik heb honger’, zegt Mila waarop ook Alexander en Sophia knikken.
Op tafel liggen een paar blaadjes waarop je kunt aangeven welke egel de eerste is, of de middelste of laatste. We oefenen wat en tellen daarbij ook weer waarna Sophia spontaan haar druiven begint te tellen. ‘Heb jij ook zoveel fruitjes mee juf?’, vraagt ze mij dan. ‘Nee, ik heb maar 1 appel’, zeg ik waarop zij spontaan begint te giechelen. ‘Ik heb er heel veel en jij hebt er heel weinig’, concludeert ze dan. Alexander bouwt met zijn banaan en bananenbak eerst een bergje en daarna een kruispunt!
-
-
We voelen na de pauze met onze handen in een zakje met kaartjes waarop beesten staan afgebeeld en waarbij een stukje stof of wol de huid of vacht van het dier moet voorstellen. Dus bijvoorbeeld een wollen vacht, of juist een gladde vissenhuid of een heerlijk zachte poezenvacht. Best lastig om alleen maar te voelen en te raden welk dier je vasthebt. De kinderen zijn gauw geneigd om hun ogen te gebruiken terwijl het echte voelen zo belangrijk is voor hun ontwikkeling. Het lukt ze toch om met veel aanmoediging goed te blijven voelen en de juiste dieren te benoemen. Mila vindt het element spel heel leuk en heeft nog zin om door te gaan terwijl Alexander en Sara het liefst weer in hun holletje willen verdwijnen. Gelukkig duurt dat maar een paar minuten en sluiten we af met het tekenen van een egeltje in zijn holletje van bladeren en zachte wollen draadjes. Er wordt flink getekend, geplakt en nog meer getekend om het helemaal af te maken voordat de mama’s hen weer komen halen.
Namen zijn fictief.
