Naar het circus. De kinderen wisten niet gelijk wat een circus was, sommigen herkenden wel de grote tent, anderen hadden weleens wat op tv gezien. Olifanten, paarden, honden en ja, zelfs ganzen lopen rond in de tent. Niet helemaal los maar in de piste, een cirkel met op de grond allemaal zaagsel en de mensen die kijken, zitten er allemaal omheen.
Er was veel te zien en te vragen uit het boek ‘Naar het circus’ van de serie Willewete. Koorddanseressen, acrobaten, jongleurs, een circusdirecteur en ook nog dieren in het circus. Allemaal kwamen ze aan bod om te kijken wat ze precies doen. De koorddanseressen lopen en dansen over een koord hoog in de circustent. De jongleurs gooien met ballen of kegels, acrobaten zijn heel sterk en kunnen elkaar goed optillen en zo een toren van mensen maken. De circusdirecteur is de baas van het circus en de dompteur de meneer die met dieren werkt. Er zijn ook muzikanten in de tent om alle acts met muziek te begeleiden.
En ook de kinderen wilden weleens proberen of zij net als de circusartiesten, muziek konden maken, over een koord lopen, torens kunnen bouwen en andere trucjes doen om aan elkaar te laten zien. Alexander was onder de indruk van al het getoeter maar vond de mondharmonica wel erg mooi. Het lukte niet direct maar na een paar keer oefenen toverde hij toch alle tonen tevoorschijn. Met een brede glimlach liep hij daarop door de zaal met de harmonica aan de mond. Fien deed heel goed en lekker mee, ook al was zij vandaag voor de eerste keer. Tamboerijn, sambabal, triangel, xylofoon en toeters kwamen allemaal uit de doos tevoorschijn. En dan proberen om samen een mooi geheel te maken viel niet mee!
Het lopen op een ‘koord’ op de grond ging alle kinderen goed af. Sommigen deden dit op verschillende manieren, gewoon vooruit, zijwaarts of achteruit. Dat laatste is best lastig maar Louise merkte op dat je goed met je voeten moet voelen of je de tape voelt!
De kinderen stapelden een toren van blokken van groot naar klein en Stan ontdekte dat je de blokken ook heel goed in elkaar kunt verstoppen. Zo hadden we geen 10 blokken meer maar opeens nog maar twee. Gelukkig kan Stan ook een beetje toveren en kwamen alle blokken weer tevoorschijn. Jade verdween in de tunnel waarna ik ineens ook Stan, Louise en Alexander kwijtraakte. Allemaal verdwenen ze door de tunnel achter het hutje. Heel grappig om hen samen achter de tent de horen giechelen om ze daarna weer tevoorschijn te zien springen. Fien was nog wat huiverig om door de tunnel te kruipen. Ik kon haar ook niet verleiden om het te doen nadat ik er, met moeite en enthousiaste aanmoediging van de kinderen, zelf door heen kroop. Misschien een volgende keer.
Als laatste, en om ook weer even tot rust te komen, plakten de kinderen een eigen circustent van strookjes gekleurd papier. Mooi om te zien dat ze heel duidelijk hun eigen lievelingskleur hebben en de combinaties zorgvuldig uitkiezen.
namen zijn fictief.