Hoofd, schouders knieën teen,knieën teen. . . Jade en Louise hadden dit lied al bedacht in de hal en werd gezongen samen met de mama’s. Ons hele lichaam ontdekten we vandaag.
In de boeken konden we lezen en vooral zien wat er allemaal te zien is aan ons lichaam, ook wel lijf genoemd. Eerst deden we een spel waarbij we onszelf testten of we alle bijzonderheden van ons gezicht kenden. Zonder haperen werd alles benoemd alleen bij de oogharen waren toch wat meningsverschillen. Wenkbrauwen, wimpers of misschien wel luifels? De kinderen lieten zich in ieder geval niet voor de gek houden. Alhoewel beiden wel als bescherming tegen stof en water dienen waren het ‘gewoon’ wimpers en wenkbrauwen. Interessant wed het bij het gebit, de hersenen en iets wat op en slakkenhuis leek. De kiezen en tanden om voedsel te kunnen kauwen. ‘Ja, ik heb koekjes bij me’, vertelde Jade, ‘daar kauw ik met mijn kiezen op’, waarbij ze haar mond wijd open sperde. En onze hersenen zijn een beetje bazig want die vertellen ons lichaam wat ze aldoor moet doen. En dat gekke slakkenhuis achter onze oren is om het geluid goed te kunnen horen ontdekte Stan al vragend wat er bij de plaatjes stond. De bladzijden werden om geslagen maar af en toe ook weer even terug om toch nog even te kijken wat ze nu eigenlijk gezien hadden. Alexander vertelde dat er in je aderen bloed zit. ‘Als die kapot gaan, heb je bloed’, was zijn conclusie. ‘Ja, als je valt op je knieën ook’, voegt Louise daar aan toe waarna ze een plekje op haar vinger aanwijst. ‘Dat gaat vanzelf weer over, wat knap van jouw lijf hè, hoef je niets voor te doen’, zeg ik haar waarna ze met een lach aankijkt.
De kinderen wilden allemaal heel graag met de knikkerbaan en het kasteel spelen. Maar eerst deden we nog wat spelletjes. Elkaars hand vast houden en voelen en benoemen hoe de handen van de ander voelen. Koud, warm, klam, droog, stevig enz. Daarna gingen we een kneepje doorgeven aan de ander zonder te kijken. Best even spannend want je mag niet te hard knijpen, dan doe je de ander pijn maar de ander moet wel voelen dat het kneepje wordt door gegeven. De kinderen waren serieus met het kneepje bezig en hielden elkaar goed in de gaten. Daarna klopten we onszelf helemaal af. Beginnend bij ons hoofd, naar de wangen, de hals, de schouders enz. tot aan onze tenen. Zo, we waren helemaal wakker.
Het kasteel en de knikkerbaan konden nu gebouwd worden. Met de knikkerbaan wilden ze eerst wat hulp van juf maar al snel konden ze het prima samen met elkaar. Geregeld viel de baan om, viel er een blok of miste er een stukje waardoor de knikker niet goed door de baan kon rollen. De kinderen losten het prachtig op met zijn vieren. 1 bouwen, 1 knikker laten rollen, 1 knikkers weer oprapen en 1 opletten dat de blokken goed bleven staan. Dit rouleerde vanzelf totdat Jade toch liever met het kasteel verder wilde spelen. Ook daar werd gebouwd en gespeeld. En met welk lichaamsdeel doe je dat allemaal. De kinderen keken naar me op alsof ik iets heel geks had gevraagd. ‘Met je handen natuurlijk’, antwoordde Stan. ‘En met je vingers’, vult Alexander aan. Het viel de kinderen best zwaar om zich uit het spel los te maken en hun fruit te gaan eten en even pauze te houden.
Louise en Stan willen na de pauze wel alvast als eerste met verven beginnen. Ik laat hen een voorbeeld zien maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Ik teken licht met potlood een figuur dat zij leuk vinden en zij mogen met vingerverf de figuur helemaal in stippen met hun vingertoppen. Want ook dat is van je lichaam en daar kun je heel veel dingen mee doen. Doorgaans geef ik de kinderen zo min mogelijk voorbeelden zodat ze min of meer als vanzelfsprekend beginnen en niet het gevoel krijgen dat ze ergens aan moeten voldoen. Soms is het juist fijn om wel een voorbeeld te hebben om op gang te komen maar dat hadden Louise en Stan niet nodig, zonder schroom veegden en doopten zijn hun vingers in de verf en werd er op los geëxperimenteerd. Alle kleuren werden ontdekt waarbij ook de mengkleuren tevoorschijn kwamen. Jade kwam even later ook vragen of ze mocht verven. Heel zorgvuldig maakte ze haar vingers nat en veegden ze ze door de verf waarna ze de kleuren helder en direct op het papier zette.
Alexander vond zijn draai vandaag in het bouwen van de knikkerbaan. Loslaten en terug houden, kijken, observeren en ontdekken hoe de knikker steeds beter zou rollen. Tijdens het bouwen begeleidde hij zichzelf met spraak waarbij hij af en toe triomfantelijk riep, ‘kijk juf, hij doet het’. Hij ging hier vandaag zo in op, het ontdekken van nieuwe opstellingen, dat hij geen tijd had voor de vingerverf!