Boerderijdieren
Vandaag waren er maar 2 meisjes, een klein groepje dus en dat was best wel eens leuk om mee te maken. ‘De boer heeft ook boerderijdieren’, vertelt Louise al kijkend naar een boek over de boerderij. En koeien, schapen, kalfjes en kippen. We lazen het boek over kip Pippa, die heel graag wilde leren zien in het donker. Kippen kunnen niet zien zeiden alle kippen van de hoeve maar Pippa wilde dat niet horen. Ze vroeg raad aan meneer Uil en mevrouw Klaartje, beiden wilden niet echt luisteren. Juffrouw Klaartje verwees haar naar het boek kletspraatjes. En jawel daar vond Pippa de oplossing. Alle kippen lachten Pippa uit maar kwamen er door eigen ervaring achter dat ze, tijdens een heerlijk bereide maaltijd door Pippa, ineens wel in het donker van alles konden zien. Hoe kon dat nou?
De meisjes kwamen met zijn tweeën tot een prachtig dierenspel. Alle boerderijdieren kwamen voorbij, koeien, schapen, paarden, varkens en kippen werden netjes bij elkaar gezet en benoemd. En hoe heet ook alweer het kind van de koe? ‘Even nadenken’, zegt Louise waarop ze enthousiast roept, ‘een kalf’. Bij de eenden en kippen ontstond verwarring. Waren dat nu allemaal kuikens of, kleine eendjes en kuikens?
‘Het veulen is van het paard’, benoemt Jade terwijl Louise nog weifelend met kalf in haar hoofd zit. ‘En van het varken dan?’, vraag ik hen. Oei hoe heet die ook alweer? Terwijl we alles benoemen zetten de meisjes onderhand de dieren in de stallen van het kasteel wat inmiddels ook al is gebouwd. Want ook op het kasteel had je vroeger veel dieren, voor de melk, de eieren en het vlees. De koning en prinses helpen gewoon mee om de dieren te verzorgen want daar houden ze erg van. De koning helpt zelfs om de valbrug van het kasteel op en neer te laten voor de dieren. ‘De ridder had het namelijk erg druk met zijn paard en zijn verdwenen lans’, vertelde Jade me.
Na de pauze plakten we maïsvlokken als een bolletje aan elkaar en toverden met een paar zwarte kartonnen pootjes en een kopje zomaar Shaun het schaap tevoorschijn. Zo grappig om de verwondering op de gezichtjes te zien wanneer de schaapjes bij elkaar op tafel staan. ‘Die hebben wij goed gemaakt hè?’, zegt Louise met een grote lach op haar gezicht. Jade staat dan al bij de deur als een echte poortwachter. Ze wil altijd heel graag de deur voor ons open maken wat niet altijd lukt omdat een ander kind dat ook wel eens wil. Maar dat is het mooie van deuren, ze kunnen eindeloos open en dicht gemaakt worden. Volgende keer weer iemand anders!