Categorie: Blog Pienter Peuters

Astronauten, sterren en planeten.

We cirkelden door de ruimte en landden zo nu en dan op een planeet om uit te rusten. De namen van de planeten werden allemaal genoemd en de zon lag daar te schijnen in het midden. De hoepels fungeerden als planeten en de zon. Deze laatste kreeg het lampje in de hoepel. Wat een mooi idee van Stan om het lampje in de hoepel te leggen zodat we wisten in welke hoepel we zeker niet moesten stappen!! De zon is namelijk veel te heet. Het lampje hadden we ook gebruikt om goed te kunnen zien hoe dat nou toch zit met de nacht en de dag. De nieuwsgierige blikken en gretigheid om zelf ook te bekijken hoe het zit werkt aanstekelijk. Stan pakt zijn boek en laat 2 afbeeldingen zien van een maan boven zee- strandlandschap en laat zien dat bij het ene plaatje het strand zichtbaar is en op het andere plaatje alleen nog maar zee. ‘Dat komt door de maan’, zegt hij en staat op om te kijken of mama er nog is. Zo springen, zweven en wervelen we nog een tijdje door de ruimte en dan krijgen we trek maar voordat we iets gaan eten moet juf nog even gevangen worden. Ik zit op mijn knieën en de kinderen leggen om de beurt heel netjes de hoepels over mijn hoofd op de grond. Zo ontstaat er een soort van ton. Gelukkig word ik ook weer bevrijd en kunnen we even pauze houden.

Het grappige van het schrijven van een blog is dat je naderhand weer even helemaal in de ochtend kunt duiken maar dan van een afstandje. Wat waren de bijzonderheden, de leuke of minder leuke situaties? En wat was eigenlijk zo doodgewoon dat je het haast over het hoofd zou zien. Alexander vroeg mij te helpen zijn banaan open te maken, lees goed, ‘dus niet pellen’, zegt hij erachter aan. Ik vroeg hem aan welke kant hij dat wilde en ineens ontstond er aan tafel een gesprekje over hoe iedereen op zijn eigen manier bijvoorbeeld een banaan open maakt. Of dat je misschien helemaal niet van banaan houdt. Dat we allemaal van elkaar verschillen! En toen, . . .  wilden ze beginnen met schilderen.

Stan vraagt waarom er een sponsje op tafel ligt en ik doe hem voor wat de bedoeling is. Alexander weet al heel zeker dat hij met geel gaat schilderen en Louise en Jade kiezen voor blauw. Je weet met jonge kinderen nooit hoe lang ze met een activiteit bezig zullen zijn. Soms wordt er na drie streken over het papier, ‘klaaaar’, geroepen maar vanochtend bleven ze veel langer dan verwacht met de kleuren spelen. Alexander wacht heel geduldig en vraagt of hij mag beginnen en Stan zegt na 3 streken dat hij niet weet hoe het moet. Ik moedig hem aan het op zijn eigen manier te doen, die is goed. Hij kijkt me schuin aan en schildert dan met een klein scheef lachje verder. Jade en Louise hoor ik bijna niet tijdens het schilderen. Afgezien van een uitbundige uitroep, ‘kijk, het wordt paars’, of ‘hé, nu is het oranje geworden’. Fantastisch om de verwondering te zien en te horen. En ook het triomfantelijke gebaar van Alexander met beide armen in de lucht wanneer het gelukt is om ook oranje te maken wordt door allen opgemerkt. Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn om zo intens, door jouw eigen handelen, de natuurlijke wetten van de aarde op deze manier te kunnen ontdekken. De planeten die ze gemaakt hebben verschillen alle van elkaar zoals ook de kinderen van elkaar verschillen. Wat een prachtige verzameling.

Jade had twee knuffelpoppen mee en poppen of knuffels nemen vaak een bijzondere positie in. Ze kunnen iets wat wij, grote mensen, soms niet voor elkaar krijgen en dat is . . . een kind uit z’n schulp laten komen. Je neemt als volwassene een andere stem aan, kijkt naar de pop en laat deze tot leven komen door de pop iets aan het kind te laten vertellen. En dan gebeurt er iets wonderlijks. De kinderen kijken gebiologeerd naar de pop en luisteren aandachtig wat deze te zeggen heeft. Zo ging het gezamenlijk handen geven ten afscheid een stuk makkelijker met Minnie en Mickey in ons midden. Terwijl Jade toch eerder op de ochtend echt zeker wist dat de poppen maar nep zijn!

Namen zijn fictief.

Pientere Peuters Dino

Vandaag zijn we begonnen in het nieuwe jaar van Pientere Peuters. Het eerste moment was wel weer even spannend, niet alleen voor de nieuwe kinderen, maar ook voor hen die al eerder geweest waren. Het was ineens ook best ‘druk’ zo met kleine broertjes en zusjes erbij. We zongen samen en Alexander zong ook een liedje voor waarna we het samen zongen. Daarna gingen de mama’s naar huis en konden wij op onderzoek uit naar dino’s. Sommige kinderen hadden boeken mee, een ander een dinoknuffel en weer een ander krokodillen speeltjes. Dit zijn ook nog een soort dino’s maar deze leven nog en heten reptielen. Dat was best interessant, want in het boek over dino’s vonden we ook afbeeldingen van krokodillen. En wat een gekke namen hadden die dino’s; brontosaurus, diplodocus en de wel bekende T-Rex. We stelden ons voor hoe al die dino’s zich zouden hebben bewogen. We sprongen, stampten, slopen en kropen door een ‘gevaarlijke’ tunnel. En deden de grote dino’s dat hetzelfde als de kleine?

We gingen het uitproberen. Zelfs de juf moest eraan geloven! Zij was de grote dino en daar ging ze door de tunnel. De kinderen merkten op, de grote dino gaat heel langzaam en blijft bijna steken in de kruiptunnel! Nee, dat konden zij veel beter waarna ze dat uitgebreid aan mij lieten zien. Grappig om steeds weer te ontdekken hoe fijn en ontzettend leuk het eigenlijk is om mee te gaan in de belevingswereld van de kinderen. Kijken, voelen, springen en meedoen in hun spel. Gewoon doen en kijken wat er gebeurt. Dat is ook een aspect wat bij de pientere peuters gestimuleerd wordt. Ga maar ontdekken en je afvragen hoe de dingen in elkaar steken. Hoe je je holletje met kartonnen dozen en doeken het meest stevig kunt neer zetten. Waarom hij steeds wegschuift of het dak naar beneden zakt.

Stan had een boek mee waarin het skelet van de T-Rex als ‘echte’ botjes verwerkt waren. De andere kinderen wilden graag kijken wat dat was. Zonder dat het direct voor iedereen duidelijk was wat ze zagen trok het hun aandacht en zullen ze er later ongetwijfeld nog eens op terug komen, in welke situatie dan ook.

We deden een soort quiz waarbij ze antwoorden konden geven op vragen als; hadden de Dino’s een zachte huid, net als jij? Louise schudde haar hoofd en voelde met haar hand over haar arm, ‘dat weet ik’, zei ze. Ze stapte naar het rode karton met ‘nee’ erop. We hadden dit net uitgebreid besproken aan de hand van voel elementen uit een dinoboek waarin een bobbelige harde huid te voelen was. Ze wisten ook dat vleeseters heel scherpe tanden hadden en de planteneters echt alleen maar planten aten en ook heel groot konden worden.

Jade en Stan gingen daarna samen nog even heerlijk kruipen en verstoppen in de tunnel zoals de dino’s dat deden. Louise en Alexander bekeken de boeken nog eens en speelden toen met Stan en Jade mee. We maakten een dino van bijenwas waarbij opgemerkt werd dat de bijenwas wel hard was maar wanneer het warm wordt het ook zacht werd, of was dat andersom?

Alexander was heel goed aan het proberen om het zacht te krijgen maar dat lukte nog niet helemaal tot zijn frustratie. Maar toen vond hij uit zichzelf een oplossing. Hij ging het stukje stevig in zijn handen heen en weer rollen in plaats van erin te knijpen. Wat een triomfantelijke uitdrukking verscheen er op zijn gezicht toen hij  bemerkte dat de bijenwas zachter werd en hij zijn eigen dino kon vormen.

Namen zijn fictief.

8 december

Deze donderdag hadden we het over dieren in hun winterslaap. Welke dieren houden een winterslaap en waar doen ze dat? Wat doen ze voordat ze gaan slapen en hoe lang blijven ze slapen? Alexander en Jade wisten heel goed de dieren te benoemen en waar ze dat zouden doen. Beer uit ons verhaal kon maar niet in slaap komen omdat hij het zo koud had. Hij kreeg toen van zijn vriendjes een lappendeken, gemaakt van hun eigen kleding. Ze kropen er samen gezellig onder waarna beer heerlijk in slaap dommelde. Zelf een holletje bouwen om te schuilen is fantastisch. Het ene kind pakt de kartonnen dozen en begint direct de ander wil eerst nog wat hulp. Wat een pret om weg te kunnen kruipen en dan plots met een berengrom weer tevoorschijn te komen. Om het warm te krijgen kun je om je holletje heen rennen. Maar je kunt je ook verstoppen achter je hol of naast je hol. Op het dak kon niet want dat was veel te slap (doek) en onder het hol kon ook niet want de vloer was veel te hard. Ook egels houden een winterslaap en eekhoorn verzamelt nootjes om tijdens zijn winterrust af en toe even lekker te kunnen smikkelen. Als laatste hebben we een egeltje gemaakt van wat klei. Eerst een mooie bal vormen, een snuitje eruit trekken en daarna met stokjes de stekels maken. En toen de mama’s kwamen waren de kinderen ineens verdwenen, in slaap gevallen, of toch niet. . .