Soms vind ik het lastig om tussendoor nog ‘even’ foto’s te maken. Het haalt me uit de flow van het moment maar wanneer er zulke mooie momenten als vanochtend ontstaan is het wel ontzettend leuk om terug te zien.
Samen kunnen we alles!
Voor peuters is dat best nog heel lastig, samen 
spelen. Ze zijn nog zo op zichzelf gericht dat de ander gewoonweg niet ‘bestaat’ of soms ‘vergeten’ kan worden in het spel. Ze spelen dan voornamelijk naast elkaar i.p.v. met elkaar. Bij dit groepje peuters is dat toch duidelijk al anders. Ze zijn zich wel degelijk bewust van de ander. Dat dit in het heetst van het spel soms ook wel eens wat ongecoördineerd gaat of dat iemand de bal toch graag nog even voor zichzelf houdt hoort er ook bij.
Fantastisch hoe ze met zijn vieren samen hun best deden om de bal in de doek naar de overkant te brengen. Allemaal een punt van de doek vast houden. En dan, samen lopen, niet botsen en ja toen gleed de bal eruit. ‘Hoog houden’, zei iemand. Nog een keer proberen, oeps iemand had het doekje niet goed vast, weer achter de bal aan hollen. Allemaal weer klaar, ‘ik ben nu even klaar’, zei weer een ander waarop de overige drie zeiden. ‘Straks, eerst de bal naar de overkant’. Vol bewondering stond ik dit gade te slaan zonder dat ik iets hoefde te doen. En ja hoor, het lukte ze om de bal in de doek naar de overkant te brengen. Ze waren zo opgetogen dat ze ook nog even terug kwamen lopen. Wat een plezier en samenspel maar wat ik vooral zo mooi vond om te zien is dat dit in volledige harmonie verliep. Pas later vroeg ik mijzelf af, ‘hoe doen ze dat? Zonder boze woorden of gebaren maar met een vanzelfsprekendheid alsof ze nog nooit anders gedaan hadden.
Ik vroeg Louise of ze samen met Alexander voor mij het ei naar de overkant wilde dragen i
n de doek. ‘Maar pas op hoor, laat het niet vallen want dan gaat het stuk’. Ze keek van mij naar het ei en weer naar mij. Haar ogen zeiden genoeg, ‘dat is een nep-ei’. Ik moest glimlachen, vroeg of ze dacht dat hij echt was waarop ze haar hoofd licht schudde en zei, ‘dat is geen echt ei’. De anderen waren nog in twijfel en samen bestudeerden we de buitenkant. ‘er is geen schaal’, zei Alexander, en daar had hij gelijk in. Ik liet het ei uit mijn handen vallen en een hard gejoel barstte los waarop ze achter het ei aan holden wat over de vloer stuiterde en rolde.
De kinderen zijn nieuwsgierig en daar word ik blij van. Het doet me beseffen dat er niet alleen voor hen nog zoveel te ontdekken valt maar ook voor mij. De ideeën waar ze mee komen, de manier waarop ze de blokken plaatsen of wanneer ze stralend naar je opkijken als ze de hoepel een rondje om hun middel hebben laten tollen. De eenvoud van de ontdekking in je nabije omgeving. In wat je doet, welke reactie dat geeft en hoe je daar dan ook zelf weer mee omgaat. Of, dat de ander daar weer mee verder kan. Jade houdt van bewegen en had gezien dat ik de kussentjes eerder die ochtend op elkaar had gestapeld. Ze stapelde ze zelf op elkaar en probeerde erop te klimmen. Het onvermoeibaar verplaatsen, proberen, rechtzetten en weer opnieuw proberen is intrigerend om te observeren. Zo ook bij het samen maken van de knikkerbaan.
Ik hielp
ze op weg en al gauw probeerden ze zelf dingen uit, neerleggen, stapelen, bouwen, weghalen, knikkers erdoor laten rollen en dan weer opvangen. Schuiven, terug zetten, overleggen, en nog meer knikkers door de baan. Langzaam aan werd de baan langer en hoger gebouwd. Soms viel er iets om of schoof er een blokje weg, de een legde de blokken weer goed, de ander liet zijn knikkers erdoor rollen en gaf een derde ook een paar knikkers.
Rekening houden met elkaar, samen plezier beleven en bovenal blijven oefenen en proberen, geloof ervaren in jezelf! ‘Ja, ik kan het, ik heb een hele mooie gemaakt!’, riep Stan vol blijdschap.
