Ruimtevaart of reis door de ruimte. Zijn dat eigenlijk dezelfde dingen, wat doe je en waar reis je dan mee? De kinderen wisten hier allemaal behoorlijk over mee te praten. Raketten, satellieten, ruimtewagens en maanlanders. Er kwam van alles voorbij. Op welke planeten kun je dan allemaal landen en wat willen we daar dan doen? Welk nut heeft het om helemaal naar de maan te vliegen, wat schieten we ermee op? Elsa wist nog van een vorige keer dat je op Venus om de dag jarig zou zijn omdat 1 dag op Venus heel lang duurt. En iets minder dan 2 van die lange dagen en er is alweer Venusjaar voorbij. Nathan wist zeker dat er op Mars geen water is maar ijs en dat het op Venus heel heet is en al het water is verdampt.
Naar aanleiding van een kort verhaal hadden we een quiz met vragen. De eerste groep ging languit bij het bord liggen, lazen om de beurt de vragen op en beantwoordden de vragen gezamenlijk. Als ik Felicia vraag wat de karretjes op de maan doen lichten haar ogen op en vertelt ze over onderzoek doen op de maan. Bij groep twee werden de vragen tussendoor al eigenlijk als vanzelf beantwoord toen de hoeveelheid sterren aan de hemel werd besproken. En hoe groot is het heelal en hoe kunnen we dat weten? Daar kwamen ook antwoorden op de vragen die we onszelf al eerder hadden gesteld. We willen het heelal met planeten en sterren onderzoeken zodat we er meer over te weten komen en de ruimte beter gaan begrijpen. ‘En wanneer gaan we knutselen?’, vraagt Vivian zich af als we gebogen zitten over een bak met zand om te testen welke grootte van wielen het meest gemakkelijk over de bobbels rolt. ‘Eerst zou ik nog graag willen weten wie je zal gaan missen als je zelf op een reis door de ruimte zou gaan’. ‘Mijn hond’ vertelt Felicia, ‘mijn vader en moeder’, vertelt Elsa waarop Daan en Tijn instemmend knikken.
Eva weet nog een interessant verhaal te vertellen over ruimtevaartuig Cassini dat niet genoeg brandstof meer had en toen crashte in Saturnus. Het zal je maar gebeuren, hoe moet je dan terugkomen, vroegen de kinderen zich af. Wanneer we ons vervolgens buigen over het ontwerp van ons ruimtekarretje worden er allerlei ideeën aangedragen hoe over de oppervlakten van de verschillende planeten te kunnen rijden. Bas bedenkt iets met een zeil of het systeem van de hovercraft, heel slim. Heb je geen last van hobbels. Vivian vertelt nog dat wij de horizon steeds maar plat zien maar dat dat helemaal niet klopt. Waar je dat heel goed kunt zien? Daar moet ze even over nadenken. Nathan antwoordt vanaf een plekje net buiten het groepje kinderen, ‘op het strand of in de ruimte’. Hij vraagt ook wanneer ze mogen beginnen met hun eigen karretje. We weten dat het niet Nienke haar favoriet is om te knutselen o.i.d. maar als ik haar voorstel om het met iemand anders samen te doen klaart haar gezicht op. Vivian vindt het leuk en gezellig om ook iets samen te maken en de dames gaan gelijk aan de slag. Ze gebruiken plastic ronde bakjes als wielen. Deze kunnen goed met de hobbels meebewegen, verduidelijkt Nienke hun keuze. Sjakie en Johannes zitten naast elkaar. Het is grappig om te zien hoe verschillend de jongens aan het werk zijn. Sjakie vertrouwd mij toe dat wanneer hij zo geconcentreerd en stil bezig is hij niet afgeleid kan worden. Zijn wangen en oren kleuren langzaamaan steeds roder. Johannes heeft moeite om een keuze te maken uit al de verschillende materialen en vraagt geïnteresseerd bij anderen wat ze maken en hoe zij dat doen. Wanneer wij hem aansporen nu toch echt te beginnen roept hij, ‘ja, ik ga maar gewoon mijn fantasie gebruiken’.
Tijdens het maken van de ruimtekarretjes, individueel of alleen wordt er hard gewerkt om eerst het juiste materiaal te kiezen om vervolgens te bepalen hoe groot de wielen moeten worden, hoeveel het er moeten zijn en waar ze aan de kar geplaatst moeten worden. ‘Yes’, roept Tijn opgetogen met twee armen in de lucht als het hem gelukt is om alle 6 de wielen aan zijn kar te bevestigen. Elsa heeft een usb stick gemonteerd voor alle foto’s die in de ruimte worden genomen en Daan heeft zelfs een opslag voor wel 4 miljoen triljard foto’s. ‘Die karretjes zijn echt heel lang in de ruimte he’, licht hij zijn uitspraak toe over de opslag. Dat begrijpen we. Felicia is geconcentreerd bezig, ze plakt met gomtape, tape van papier die op kartonnen dozen is geplakt, van alles aan elkaar. ‘Dat is lekker stevig’, oppert zij, ‘maar hij is alleen voor de sier hoor’, benadrukt ze even later.
Namen zijn fictief