Bordspel maken

bordspel maken

Een heus eigen bordspel maken. Dat vergt samenwerking, luisteren, elkaar bevragen, jezelf even terughouden, willen horen wat een ander inbrengt en samen komen tot een uniek spel!

De start was wat turbulent. De kinderen lijken iedere keer hun plek weer een beetje te zoeken. Het volume van de stemmen gaat een aantal decibel omhoog. Met elkaar stoeien wordt net iets te stevig en dan kan de grens ineens bereikt zijn! En ook daar leren de kinderen van ondanks dat dit soms wat vervelende situaties oplevert. Het schept een mogelijkheid tot leren, reflecteren en te groeien.

De kinderen werden in tweetallen verdeeld waarbij zij zelf tot nieuwe combinaties kwamen. Even niet vanzelfsprekend met de meest bekende maar eens een ander ‘uitproberen’. Dat leverde een oase aan rust op nadat er eerst even hoorbaar wat afgetast werd.

Hoe doe je dat eigenlijk, samenwerken? Welke vaardigheden heb je nodig om het voor beiden tot een bevredigend resultaat of einde te brengen? Best lastig als je vol ideeën zit en de ideeën van de ander niet helemaal overeenkomen met die van jouw. Ruben wilde een moord- en steekspel wat bij Britt niet helemaal in goede aarde viel. Gaandeweg kwamen ze overeen dat er wel elementen van risico op dood of opnieuw tot leven kunnen komen in mochten, maar geen moorddadige taferelen. Ruben probeerde een echte dobbelsteen te maken. Hij had een aantal keer een kubus uit 1 geheel van karton geknipt maar het vouwen bleek toch lastiger dan gedacht. Toch knap om hem herhaaldelijk een poging te zien wagen. Uiteindelijk bedacht hij dat je ook cijfers op dopjes kunt schrijven, deze in een bakje doet en er dan blind een cijfer uit trekt.

Wietze en Coco hadden in het begin wat communicatiestoornissen. Heel mooi om waar te nemen hoe zij, ondanks hun verschillende invalshoeken, vaker dan ze verwachtten, eigenlijk hetzelfde bedoelden. Een echt snoepjesspel zou het worden waarbij suikerspinnen, smileys en zure matten in het spel werden verwerkt. Ze hebben beiden op hun eigen wijze vormgegeven aan het spel waarbij ze al in een vroeg stadium hadden afgesproken dat Coco het spel mee naar huis mocht nemen.

Dat is ook best lastig, samen een bordspel maken en hierover samen beslissen wie het  mee naar huis mag nemen of een manier bedenken zodat de ander op een ander moment het bordspel mee kan nemen.


Nathan en Felice waren al snel met dopjes aan de slag en hadden daarmee al gauw vorm gegeven aan hun bordspel. Op de vraag hoe andere mensen hun spel zouden kunnen spelen antwoordde Felice ‘dat kunnen de mensen dan aan mij vragen’. ‘Dat betekent dat jij er dus altijd bij moet zijn?’ Hij keek me wat meewarig aan en bedacht terstond dat hij de spelregels moest opschrijven. Of deze er uiteindelijk ook echt zijn gekomen heb ik niet meer gecheckt. Mooi hoe de regels toch enigszins ingewikkeld waren zodat je bij hun spel echt wel goed moest opletten. Er waren verschillende mogelijkheden hoe je het pad kon bewandelen. Er was een bijzondere routing, van cijfers in handen achter de rug kiezen, daar bleven er dan 1 of 2 cijfers van over en daaruit kwam dan je uiteindelijke hoeveelheid ogen waar je mee kon spelen. Kwam je op de splitsing dan had je met de lage ogen vette pech want dan was het door het vuur of je leven geven. Gokte je voor de hoge ogen dan kon je zonder kleerscheuren je weg vervolgen.


De opdracht die de kinderen maakten moest aan een aantal voorwaarden voldoen. Het moest duidelijk zijn voor welke doelgroep het was, helder zijn wanneer en hoe je kon winnen, er moesten een aantal materialen in voorkomen en er moest een naam voor het spel bedacht worden. Sommige onderdelen waren er snel in verwerkt, andere gingen iets moeizamer. De oase van rust was niet alleen voor Mirjam en mij een openbaring ook voor de kinderen werd het hierdoor mede mogelijk om geconcentreerd bezig te kunnen zijn en volop te genieten, wat bij sommigen mede mooi te zien was aan de vuurrode oren.