Pientere Peuters Dino
Vandaag zijn we begonnen in het nieuwe jaar van Pientere Peuters. Het eerste moment was wel weer even spannend, niet alleen voor de nieuwe kinderen, maar ook voor hen die al eerder geweest waren. Het was ineens ook best ‘druk’ zo met kleine broertjes en zusjes erbij. We zongen samen en Alexander zong ook een liedje voor waarna we het samen zongen. Daarna gingen de mama’s naar huis en konden wij op onderzoek uit naar dino’s. Sommige kinderen hadden boeken mee, een ander een dinoknuffel en weer een ander krokodillen speeltjes. Dit zijn ook nog een soort dino’s maar deze leven nog en heten reptielen. Dat was best interessant, want in het boek over dino’s vonden we ook afbeeldingen van krokodillen. En wat een gekke namen hadden die dino’s; brontosaurus, diplodocus en de wel bekende T-Rex. We stelden ons voor hoe al die dino’s zich zouden hebben bewogen. We sprongen, stampten, slopen en kropen door een ‘gevaarlijke’ tunnel. En deden de grote dino’s dat hetzelfde als de kleine?
We gingen het uitproberen. Zelfs de juf moest eraan geloven! Zij was de grote dino en daar ging ze door de tunnel. De kinderen merkten op, de grote dino gaat heel langzaam en blijft bijna steken in de kruiptunnel! Nee, dat konden zij veel beter waarna ze dat uitgebreid aan mij lieten zien. Grappig om steeds weer te ontdekken hoe fijn en ontzettend leuk het eigenlijk is om mee te gaan in de belevingswereld van de kinderen. Kijken, voelen, springen en meedoen in hun spel. Gewoon doen en kijken wat er gebeurt. Dat is ook een aspect wat bij de pientere peuters gestimuleerd wordt. Ga maar ontdekken en je afvragen hoe de dingen in elkaar steken. Hoe je je holletje met kartonnen dozen en doeken het meest stevig kunt neer zetten. Waarom hij steeds wegschuift of het dak naar beneden zakt.
Stan had een boek mee waarin het skelet van de T-Rex als ‘echte’ botjes verwerkt waren. De andere kinderen wilden graag kijken wat dat was. Zonder dat het direct voor iedereen duidelijk was wat ze zagen trok het hun aandacht en zullen ze er later ongetwijfeld nog eens op terug komen, in welke situatie dan ook.
We deden een soort quiz waarbij ze antwoorden konden geven op vragen als; hadden de Dino’s een zachte huid, net als jij? Louise schudde haar hoofd en voelde met haar hand over haar arm, ‘dat weet ik’, zei ze. Ze stapte naar het rode karton met ‘nee’ erop. We hadden dit net uitgebreid besproken aan de hand van voel elementen uit een dinoboek waarin een bobbelige harde huid te voelen was. Ze wisten ook dat vleeseters heel scherpe tanden hadden en de planteneters echt alleen maar planten aten en ook heel groot konden worden.
Jade en Stan gingen daarna samen nog even heerlijk kruipen en verstoppen in de tunnel zoals de dino’s dat deden. Louise en Alexander bekeken de boeken nog eens en speelden toen met Stan en Jade mee. We maakten een dino van bijenwas waarbij opgemerkt werd dat de bijenwas wel hard was maar wanneer het warm wordt het ook zacht werd, of was dat andersom?
Alexander was heel goed aan het proberen om het zacht te krijgen maar dat lukte nog niet helemaal tot zijn frustratie. Maar toen vond hij uit zichzelf een oplossing. Hij ging het stukje stevig in zijn handen heen en weer rollen in plaats van erin te knijpen. Wat een triomfantelijke uitdrukking verscheen er op zijn gezicht toen hij bemerkte dat de bijenwas zachter werd en hij zijn eigen dino kon vormen.
Namen zijn fictief.