Hoe anders was deze bijeenkomst dan de vorige week. Dit keer ging het over piekeren, iets dat jou persoonlijk aangaat en voor sommige kinderen best moeilijk was om over te praten. Alle kinderen herkenden dit fenomeen alhoewel het voor het ene kind meer speelde dan voor het andere. Wat is dat eigenlijk, piekeren? Mees wist heel goed te omschrijven wat het was. ‘Je maakt je zorgen om iets en dat kun je maar niet vergeten. Je moet er de hele tijd aan denken’. Door de middag heen verifieerde hij af en toe wel even of we het nog steeds over piekeren hadden.
Fay en Sophie konden heel nuchtere en heldere oplossingen aandragen over vragen tijdens het spel dat “Opgekikkerd” heette. Daarin kwamen stellingen naar voren als; “deze sommen zijn veel te moeilijk, ik begin er maar niet aan”. Sjakie antwoordde daarop, ‘nou dan maak ik eerst de sommen die wel lukken en bij de sommen die ik niet begrijp vraag ik juf om hulp’. De kinderen droegen elkaar ook oplossingen aan en bevestigden elkaar in situaties die zij zelf herkenden en wat ze dan zouden doen. Ruben antwoordde op de stelling; “ik word vast weer als laatste gekozen bij het maken van groepjes”. ‘Nou dan ga ik kijken of er nog een ander groepje gemaakt word en dan wacht ik daar’. Een van de kinderen reageerde hierop dat het haar niet uitmaakte, ‘als ik daarna maar plezier kan hebben’. Ja, dat was misschien wel een mooie gedachte! Ruben had moeite met het ombuigen van zorgelijke gedachte in een benadering waarvan je zelf blij wordt en je ook voor jezelf opkomt. Dat laatste deed hij vorige week echter wel heel mooi. Demi deelde toen uit omdat ze jarig was geweest en Ruben wilde graag ruilen met Sjakie. Hij vroeg heel rustig en duidelijk aan Sjakie of hij wilde ruilen omdat hij zo van poezen hield. Dat vond Sjakie goed en toen waren ze allebei blij. Ook Ruben was zichtbaar opgelucht dat het gelukt was en Sjakie heel vriendelijk reageerde. ‘Dat is niet altijd zo, soms gaan kinderen dan spullen afpakken of naar doen’, zei Ruben. Thor heeft wel eens zorgelijke of angstige gedachten waar hij over kan gaan piekeren. Eerst wil hij dat aan niemand vertellen maar als hij het dan toch doet merkt hij dat de zorgelijke of angstige gedachte al een stuk minder erg is.
Wat prachtig dat de kinderen zich zo open naar elkaar durven op te stellen. Dat zij zich bewust zijn van hoe je op bepaalde situaties kunt reageren en dat ze elkaar ook vertellen hoe zij met zo’n situatie omgaan. Het uitvoeren lukt soms en soms ook nog niet. ‘De volgende keer gewoon weer proberen’, zei Sjakie voordat we pauze hadden. Wat zijn kinderen toch wijs wanneer je samen gesprekken over dit, soms toch best lastige onderwerpen, hebt.
Na de pauze maakten alle kinderen hun eigen piekerboom. Er lagen wat voorbeelden om na te maken maar het stond de kinderen vrij om hun eigen boom te creëren. Dat was best een klusje, tekenen, knippen en eventueel nog inkleuren. Daarna mochten ze hun eerst piekergedachte op een briefje schrijven en dat in de boom hangen. Dat lukte iedereen heel goed, sommigen schreven en anderen tekenden hun piekergedachte op het briefje. Het mooie was dat de kinderen zelf spontaan, op de achterkant van het briefje, hun eigen oplossing schreven. De gedachte achter de piekerboom is dat je je kind leert om de piekergedachte te parkeren en er niet de hele dag mee bezig te zijn. Stel een piekerpauze in zodat je kind leert alleen op gezette tijden aan zijn zorgen te denken of om er over te praten. Pas de volgende dag mag je er weer over piekeren tijdens de piekerpauze.
Het artikel hierover kun je vinden op http://www.hettalentenlab.nl/images/downloads/Piekerpraat.pdf gschreven door Floor Raeijmaekers van het Talentenlab.