Het is maar voor weinig mensen weggelegd om iets exact na te kunnen maken zoals bijvoorbeeld een landschap schilderen of een portret boetseren. Voor veel mensen, waaronder ik mezelf ook schaar, is het vaak makkelijker om gewoon maar te beginnen, te gaan creëren. Zonder een vooropgezet of uitgewerkt plan en al helemaal zonder de verwachting dat het een ‘echt’ kunstwerk zal worden. Je zou het kunnen zien als brainstormen, je gebruikt alles wat je tegenkomt en merkt onderweg wel of het geschikt is voor je plannen. Want een plan komt er uiteindelijk wel.
Vaak is het zo dat je van te voren niet had kunnen bedenken of zelfs verzinnen dat iets zo zou worden. Op een mooie zomerdag waren we bij het Wed en ik genoot ervan om mijn zoon van 9 te observeren tijdens het spelen met het zand. Hoe hij langzaam maar zeker met het zand begon te bouwen en gaande weg dit sprookjesachtige paleis onder zijn handen uit zag verschijnen. Het was maar goed dat ik hem van te voren niet een foto met een zelfde soort bouwwerk had laten zien. Ik had hem daarmee waarschijnlijk de moed ontnomen om überhaupt te beginnen want ook hij vindt al gauw dat hij het toch niet kan. Maar we kunnen zoveel meer als we onszelf de ruimte bieden om te mogen experimenteren. Om te ontdekken, fouten te maken en daaruit te leren hoe het de volgende keer wel kan. Soms hebben we een zetje nodig, soms een helpende hand om vertrouwen te geven of om op gang te komen. Maar er is niets zo bevredigend dan dat je op eigen kracht mag ontdekken dat je wel degelijk iets kunt creëren. Juist voor het jonge kind is het van groot belang dat ouders hen steunen maar even zo belangrijk is het los laten. Het durven loslaten om te mogen zien hoe je kind zich op zijn eigen wijze ontwikkelt en oplossingen zoekt voor de problemen die het tegenkomt.